De geschiedenis van het bekende universum
Er was eens een planeet genaamd Tebras. Ze was de bakermat van het menselijk ras, dat na eeuwen van wetenschappelijke ontwikkeling op het punt stond de eerste stappen in het grotere universum te nemen. Verdeeld over twee grote machten, de Aquila en de Dugo, kende de planeet relatieve vrede en een hoge standaard van leven. De eerste paar kolonies waren net gesticht, en het zag er naar uit dat Tebras de kroonwereld zou worden van een groot interplanetair rijk.
Het einde kwam onverwacht.
De lokale ster die volgens wetenschappers nog millennia zou schijnen destabiliseerde en begon enorme hoeveelheden straling af te geven. In bijzonder weinig tijd werden er grote schepen gebouwd om te ontsnappen, maar zelfs met al deze moeite was er simpelweg tijd te kort. De Aquila en de Dugo waren slechts in staat met een handjevol schepen en overlevenden Tebras te verlaten. Tot op de dag van vandaag is Tebras ontoegankelijk - de zon lijkt zich te hebben gestabiliseerd, maar de straling is nog altijd vele malen meer dan een levend wezen zou kunnen verdragen. De mortuarium-planeet Tebras was een feit.
Nb - dit is een zeer beknopte samenvatting van de informatie die te vinden is in de verschillende spelersgidsen van de facties - voor een uitgebreider beeld van de situatie, zie Facties.
Een nieuw begin - 1 ~ 10 NT
Op de kolonies aangekomen vormde zich een "Raad van Recht" om het overleven van het menselijke ras te garanderen. Vanaf dat moment begint de Nieuwe Tijd (NT), de huidige jaartelling. De geschiedenis er voor wordt door de voorvaderen van de huidige facties niet meer als relevant gezien, en om onbekende redenen grotendeels gewist. De Aquila en de Dugo herbouwen hun machtsposities op de inmiddels gevestigde kolonies, en beginnen met het koloniseren van nieuwe stelsels. De Raad van Recht valt uit elkaar naarmate beide facties meer en meer hun eigen weg gaan.
De Uitbreidingsoorlog en de Pendzal - 20 ~ 28 NT
Hoewel eerst de Aquila en de Dugo verscheidene kolonies delen komt er meer en meer wrevel, en een serie kleine conflicten lopen uit in een gewapende strijd om de planeet Cabatu. In wat de Uitbreidingsoorlog wordt genoemd komt er een scherpe scheiding tussen de twee grote facties, en ontstaat er een derde factie die van beiden niets moet hebben - de Onafhankelijken. Zij krijgen het voor elkaar tijdens de vredesonderhandelingen erkend te worden, en gaan verder als derde factie onder de naam Pendzal.
De opkomst van de Sona - 42 ~ 45 NT
Na de oorlog weten een serie machtige corporaties door ongekende samenwerking een conglomeraat te bouwen die aan zowel de Aquila als de Dugo grote sommen geld uitleent om hun kolonies en infrastructuur te herstellen. In de decennia na de oorlog ondervinden beide facties dat het moeilijk is om deze bedragen terug te betalen, en de Dugo betalen in 42 NT in een gewaagde zet al hun schulden af door de conglomeratie S.O.N.A. een planeet te geven, en alle door dit bedrijf gerunde instellingen binnen hun territorium te vervangen door staatsbedrijven. De Aquila volgen dit voorbeeld in 45 NT na een periode van politieke onstabiliteit om ook van de schulden af te zijn. Hiermee zijn de Sona de vierde factie in het bekende universum.
Het virus en de redding door de Ekanesh - 83 ~ 87 NT
In 83 NT keert een Pendzal verkenningschip terug van een routine-missie. Kort daar op beginnen echter de Pendzal ziek te worden en te overlijden - er blijkt een zeer dodelijk virus te hebben meegelift en door de lange incubatie-tijd heeft het zich inmiddels verspreid over gebieden van alle facties. Met name de Sona worden hard geraakt wanneer alle facties vrijwillige quarantaine afkondigen: de handel die hun levensader is droogt op en er komen grote tekorten op hun planeten. Er breekt een burgeroorlog uit terwijl andere facties koortsachtig werken aan een oplossing.
In 87 NT verschijnt er een oud schip in een baan om Accipiter, de Aquila thuiswereld. De bemanning zijn afstammelingen van een wetenschappelijke expeditie die verloren was gewaand in de periferie, en ze noemen zichzelf de Ekanesh. Ze geven aan bekend te zijn met het virus dat zich inmiddels overal heeft verspreid en bieden hun expertise aan in ruil voor het erkennen van hun factie en geloof - de godin Maïr. De Ekanesh hebben dankzij deze godin de gave van telepsychica ontwikkelt, en deze blijkt opgewassen tegen het virus. De Aquila zenden Ekanesh 'priesters' naar alle facties om de ziekte te bestrijden, en binnen het jaar is de plaag ten einde. Miljoenen overlevenden bekeren zich naar het geloof van de Ekanesh, en het wordt zelfs de officiële Aquila staatsreligie. Zo ver gaan de andere facties niet, maar ze erkennen de Ekanesh wel als de vijfde factie.
Wij zijn niet alleen - 164 ~ 172 NT
Na bijna een eeuw rust komt er een einde aan de relatieve vrede - er verschijnt een onbekend en agressief buitenaards ras dat onmiddellijk aanvalt. Met name de nieuwe Aquila kolonies moeten het ontgelden, al ontspringen de kolonies van andere facties de dans niet. Gedurende zeven jaar is het oorlog - er verschijnen ineens vreemde schepen in de baan van een planeet, en deze richten zonder communicatie of provocatie vreselijke vernietigingen aan. Alle facties mobiliseren, maar zelfs al zijn verdedigers er op tijd worden de onbekende schepen slechts met zware verliezen teruggedreven. En dan is het ineens over.
Het wordt nooit duidelijk waar ze vandaan kwamen en wat hun motivaties waren, maar de aanvallen stoppen ineens. Alle facties hebben zware verliezen geleden, en als gevolg van de strijd beginnen moeizame gesprekken om tot een vorm van samenwerking te komen mocht het nog eens gebeuren. De Aquila en de Pendzal maken stappen om nader samen te werken, maar de Dugo breken al snel de gesprekken af.
De Grote Oorlog - 174 ~ 183 NT
Wanneer de Aquila en de Pendzal een formeel samenwerkingspact sluiten zien de Dugo daar een forse bedreiging in. Ze lijken omringt door vijanden en verklaren aan beide facties de oorlog. De strijd die volgt is de grootste die tot op heden ooit is gevoerd in het bekende universum, en aanvankelijk boeken de goed voorbereidde Dugo sterke terreinwinst op zowel de Aquila als de Pendzal, en wordt er zelfs gestreden nabij Accipiter. Het duurt echter niet lang voordat de Aquila en Pendzal ook volledig gemobiliseerd zijn en vanaf dat moment ondervinden de Dugo vastberaden verzet.
Alle partijen verwachten dat de oorlog snel over is, maar de strijd sleept zich jaren voort in grote en kleine slagen. Langzaamaan verliezen de Dugo hun terreinwinst, maar de Aquila en Pendzal moeten hard vechten voor elke maan, planeet en sterrenstelsel die ze terug veroveren. Wapens die tot dan toe een ongehoorde hoeveelheid vernietiging in staat zijn worden in de laatste fase van de strijd routineus ingezet, en verliezen aan beide zijden lopen op tot honderden schepen en miljoenen levens.
Vernietiging op die schaal schokt zelfs de meest patriottische burgers en afstandelijke adel, en dit dwingt uiteindelijk de partijen om tot een staakt-het-vuren te komen en met elkaar om de tafel te gaan zitten. In 183 NT wordt de vrede getekend met het expliciete doel om te voorkomen dat een zo grote strijd ooit nog eens uitbreekt - hier wordt het grondwerk gelegd voor een nieuwe "Raad van Recht".
Het Interplanetair Collectief - 215 NT
Het duurt nog enkele decennia voordat de facties eruit zijn, en het blijkt in de praktijk moeilijk om de verschillende regeringsvormen effectief met elkaar te laten samenwerken. In 215 NT begint het Interplanetair Collectief echter goed te functioneren als blijkt dat alle facties ook veel baat hebben bij de uitwisseling van cultuur, kennis en handel naast het belangrijkste doel om de mensheid te beschermen tegen het buitenaarde ras. Portaal-technologie, ontwikkelt in 208 NT, verbindt de planeten met elkaar en helpt in letterlijke zin met het bouwen van bruggen tussen de facties.
Project Eos en de start van de oorlog - 236 ~ nu
In 236 NT start het Interplanetair Collectief met het project om definitief te onderzoeken waar het buitenaardse ras vandaan kwam. Na berekeningen van enkele van de beste wetenschappers die de facties te bieden hebben wordt de planeet Eos gekozen als mogelijke kolonie om dit ras te onderzoeken en hopelijk vreedzaam contact te leggen. Er wordt ook een aanzienlijke militaire nadruk op de missie geplaatst voor wanneer het contact minder dan vreedzaam verloopt.
In 238 is de eerste verkenningsmissie een feit en wordt er een portaal gebouwd op de locatie waarvan is bepaald dat deze een goede basis voor een kolonie zou vormen, en in 239 vertrekt de eerste lichting kolonisten naar Eos. Daar aangekomen ontstaat er snel conflict met daar al aanwezige mensen die onder controle blijken van een buitenaarde intelligentie genaamd Ink'nakal. Dit wezen wordt na een strijd van een maand verslagen door toegestroomde versterkingen, maar niet voordat de eerste lichting kolonisten zijn omgekomen. Er wordt ook contact gelegd met andere buitenaardse wezens die blijken voor deze zelfde Ink'nakal te werken, en van hen wordt voor het eerst de naam geleerd van de buitenaardse agressors: de Khomar.
Met het verslaan van Ink'nakal vallen de Khomar opnieuw aan, op dezelfde manier als in 164 NT: er verschijnen honderden schepen boven de kolonies. Nu is echter het Interplanetair Collectief op de aanval voorbereid, en met veel fanfare verklaren alle facties op 2 december 239 NT de oorlog aan de Khomar. Gedurende die nacht wordt er boven alle kolonies in de periferie zwaar gevochten, maar de vijand wordt staande gehouden en zelfs teruggedreven van de meeste planeten. Eos wordt een deel van de frontlinie in deze strijd, de meest vooruitgeschoven buitenpost en speerpunt van het menselijk ras.